Cusco, Puno en La Paz

Helaas had ik eergisteren deze blog ook al geschreven, maar is die helaas verloren gegaan aangezien de computer ermee ophield .. nieuwe poging dan maar!

Mijn laatste blog had ik al geschreven vanuit Cusco, waar ik in het grootste partyhostel van Zuid Amerika heb gezeten, de Wild Rover.
Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik vrij weinig van de stad heb gezien naast het hostel .. het eten was namelijk geweldig en elke avond was het groot feest! Niet heel goed voor mijn gezondheid dus .. wel heb ik de Rainbow Mountain beklommen, waarvan jullie misschien al foto's hebben gezien op facebook. Een van de zwaarste dingen die ik ooit gedaan heb .. we begonnen op 4000 meter en ondanks dat ik al een paar dagen in Cusco op meer dan 3000 meter zat, was ik nog niet echt gewend aan de hoogte.
Na 15 minuten had ik dan ook het gevoel dat m'n hart het ging begeven en ondanks mijn angst voor paardrijden, kon ik het dier wel omhelzen toen hij na 20 minuten op mij stond te wachten. Het kostte dan ook wel wat, maar ik had het gevoel dat ik zonder het paard nooit omhoog zou komen. Helaas bleek het paard niet geschikt voor alle hoogtes, waardoor ik de stijlste stukken uiteindelijk toch heb moeten lopen. Na 3 uur (en een hartslag die nog nooit zo hoog is geweest) kwamen we uiteindelijk aan boven op de rainbow mountain. Het uitzicht was adembenemend, maar als je na elke 5 stappen minstens 3 minuten moet bijkomen, vraag ik me achteraf toch af of het het waard was .. De berg had wel enorm veel verschillende kleuren en zoveel als ik begrepen heb van de gids (terwijl ik nog steeds zat te hijgen als een paard) komt dit doordat allerlei gesteenten samen zijn gesmolten in de berg. De 3 uur naar beneden waren dan ook wel lekker om te wandelen, aangezien dit bijna vanzelf ging.

De dag erna (nog volop spierpijn in de benen natuurlijk) ben ik op weg gegaan naar Machu Picchu. De avond ervoor hadden we weer een gezellige avond in de bar gehad en de 7 uur durende rit door de bergen was geen pretje voor mijn maag .. uiteindelijk aangekomen vlakbij Machu Picchu konden we kiezen voor een trein of lopen. Het zou ongeveer 1,5 uur duren hadden ze ons verteld .. Uiteindelijk na 3 uur lopen en doorweekt te zijn van de regen (en nog een valpartij in de modder) kwamen we aan in Agua Calientes (dorpje naast Machu Picchu). Je kunt wel raden hoe mijn humeur was .. niet opperbest. Het was vreselijk koud, mijn kleren waren nat en het hoefde allemaal niet meer zo nodig van mij .. ik had wel (voor het eerst!) een eigen kamer met een groot tweepersoonsbed, wat alles een klein beetje beter maakte, maar de volgende morgen toen ik om 4 uur opstond, regende het helaas nog steeds. Er stond een rij van 1,5 uur voor de bus naar Machu Picchu (echt niet dat ik nog eens 2 uur ging wandelen) dus uiteindelijk was ik precies op tijd voor de tour bij Machu Picchu. Wauw; daar kwam ik erachter dat het het zeker allemaal waard was! Wat een geweldig uitzicht en zo bijzonder hoe zo'n inca stad van 500 jaar geleden nog zo goed bewaard is gebleven! Natuurlijk ook de populaire foto's gemaakt en na 3 uur rondgewandeld te hebben bij Machu Picchu was het tijd om de bus weer terug te nemen. Van de 7-uur durende busrit terug heb ik dan ook weinig meegekregen .. (gelukkig; want de weggetjes waar die busjes overheen gaan zijn niet prettig om met ogen open te beleven).

Vanuit Cusco heb ik mijn weg vervolgd naar Puno. Dit is een stadje gelegen aan het Titicacameer; het hoogst gelegen meer ter wereld. Ook hier was het vreselijk koud en aangezien er gaten in mijn ramen zaten, werd ik ook 's nachts niet heel erg warm. In Puno heb ik de drijvende eilanden bezocht, waar nog steeds Peruanen leven. Vroeger leefden ze van de verkoop van vis aan de steden, maar tegenwoordig kunnen ze daar alleen nog leven van het toerisme. Leuk om te zien, maar na 2 uur had ik het dan ook wel weer gezien en kon ik alleen maar denken aan een warme douche.

Vanuit Puno ben ik afgereisd naar La Paz; de grens over naar Bolivia! We werden uit de bus gezet, moesten naar een kantoortje lopen om een 'uit' stempel van Peru te halen, vervolgens moesten we 100 meter lopen in niemandsland en konden we bij een ander kantoortje de 'entree' stempel van Bolivia halen. Blijkbaar zie ik er heel betrouwbaar uit, want ik was de enige waarbij de stempel zonder vragen werd gezet (blond he?).
In La Paz heb ik nu 3 dagen doorgebracht in hetzelfde hostel als in Cusco; de Wild Rover. Dit keer niet zo'n hele grote party gemaakt, aangezien ik gisteren de Death Road heb gedaan!

De Death Road is een pad door de bergen van bijna 70 km waarbij in het verleden heel veel mensen zijn omgekomen in busjes en/of auto's. Overal langs de weg staan kruizen en herdenkingsstenen, maar tegenwoordig is het een toeristische trekpleister om te mountainbiken. Aangezien ik mijn angst voor de jungle me heb laten verhinderen om naar de Amazone te gaan, wilde ik dit keer mijn angst voor hoogtes overwinnen! Op naar de Death Road!
Samen met een Nederlands meisje dat ik in Puno had leren kennen, stapten we 's ochtends in de bus (super zenuwachtig!) en nadat ik mijn afscheisd appjes had verzonden, sprongen we op de fietsen. Het eerste stuk was op het asfalt en zodra ik op de fiets zat, voelde ik het gemis van mijn fietsje de afgelopen 4,5 maanden. Als een race monster ging ik de berg af en het voelde echt alsof ik vloog! Het was fan-tas-tisch! Nadat we in 20 minuten 17 kilometer hadden gefietst en al 1000 meter waren gedaald, werden we verzocht weer in het busje plaats te nemen, aangezien het volgende stuk omhoog ging.
Na 15 minuten kwamen we aan bij de 'echte' Death Road; dat was even slikken. Geen asfalt, maar zand en stenen en een pad van 3 meter breed met een klif van minstens 3 km ernaast. De eerste 5 minuten deden mijn handen al zo'n pijn van het remmen dat ik niet wist of ik het vol ging houden, maar na 5 minuten raakte ik gewend aan de hobbels, de stenen en de stijlheid, waardoor het steeds beter ging. Als koploopster van de vrouwenploeg (de mannen lagen natuurlijk 5 km voor ons) hebben we in totaal 37 kilometer afgelegd over de Death Road. Het pad ging door water, onder watervallen door en met een prachtig uitzicht over de bergen en de Amazone. Achteraf had ik meer moeten genieten, maar ik was te veel bezig met de weg (misschien maar goed ook ..). Na 3 uur kwamen we aan bij onze eindbestemming en wat waren we trots dat we het gedaan hebben! Echt 1 van de stoerste dingen die ik ooit gedaan heb (pap & mam; sorry dat ik het vantevoren niet verteld heb, maar het leek me echt beter het een gewone mountainbike tour te noemen).

Nu sta ik op het punt om de bus naar Uyuni te nemen. In Uyuni ga ik een 3-daagse tour over de zoutvlakten doen. Dit is een soort woestijn, maar dan helemaal van zout. Ook zijn er geisers, heetwaterbaden, cactussen en lagoons. Schijnt super gaaf te zijn, maar erg koud, dus ik ben blij als ik vrijdag m'n weg naar Sucre kan vervolgen, waar het weer wat warmer wordt! Sucre wordt ook mijn laatste stop voor ik naar Santa Cruz ga, waarvandaan ik terug vlieg naar Amsterdam. Jeetje; over 1 week en 2 dagen zit ik in het vliegtuig; ik kan het bijna niet geloven, maar ik verheug me er wel heel erg op! 4,5 maand is echt heel lang en ik kan niet wachten om weer onder m'n eigen douche te staan, in m'n eigen bedje te liggen en me te omringen met alle lieve mensen om me heen!

Maar voor nu; op naar Uyuni en genieten van m'n laatste weekje van dit fantastische avontuur!